در این خاک زر خیز ایران زمین .................. نبودند جز مردمی پاک دین

همه دینشان مردی و داد بود .................. کزان کشور آزاد و آباد بود

بزرگی به مردی و فرهنگ بود .................. گدائی در این بوم و بر ننگ بود

از آن روز دشمن به ما چیره گشت .................. که ما را روان و خرد تیره گشت

از آن روز این خانه ویرانه شد .................. که نان آورش مرد بیگانه شد

بسوزد در آتش گرت جان و تن .................. به از بندگی کردن و زیستن

اگر مایه زندگانی بندگیست .................. دو سد بار مردن به از زندگیست

گر جان عاشق دم زند آتش در این عالم زند

وین عالم بی‌اصل را چون ذره‌ها برهم زند

عالم همه دریا شود دریا ز هیبت لا شود

آدم نماند و آدمی گر خویش با آدم زند

دودی برآید از فلک نی خلق ماند نی ملک

زان دود ناگه آتشی بر گنبد اعظم زند

بشکافد آن دم آسمان نی کون ماند نی مکان

شوری درافتد در جهان، وین سور بر ماتم زند

گه آب را آتش برد گه آب آتش را خورد

گه موج دریای عدم بر اشهب و ادهم زند

خورشید افتد در کمی از نور جان آدمی

کم پرس از نامحرمان آن جا که محرم کم زند

مریخ بگذارد نری دفتر بسوزد مشتری

مه را نماند، مِهتری، شادّیِ او بر غم زند

افتد عطارد در وحل آتش درافتد در زحل

زهره نماند زهره را تا پرده خرم زند

نی قوس ماند نی قزح نی باده ماند نی قدح

نی عیش ماند نی فرح نی زخم بر مرهم زند

نی آب نقاشی کند نی باد فراشی کند

نی باغ خوش باشی کند نی ابر نیسان نم زند

نی درد ماند نی دوا نی خصم ماند نی گوا

نی نای ماند نی نوا نی چنگ زیر و بم زند

اسباب در باقی شود ساقی به خود ساقی شود

جان ربی الاعلی گود دل ربی الاعلم زند

برجه که نقاش ازل بار دوم شد در عمل

تا نقش‌های بی‌بدل بر کسوه معلم زند

حق آتشی افروخته تا هر چه ناحق سوخته

آتش بسوزد قلب را بر قلب آن عالم زند

خورشید حق دل شرق او شرقی که هر دم برق او

بر پوره ادهم جهد بر عیسی مریم زند

مولانا جلال الدین

 اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت

کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا را

فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب

چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما را

ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است

به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را

من از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم

که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را

اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم

جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا را

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند

جوانان سعادتمند پند پیر دانا را

حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو

که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را

غزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ

که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را

Hani benim sevincim nerde

Bilyelerim topacim

Kiraz agacinda yirtilan gomlegim

Caldilar cocuklugumu habersiz

Penceresiz kaldim anne

Penceresiz kaldim anne

Ucurtmam tel orgulere takildi

Hani benim gencligim anne

Ah … ne varsa guzellikten yana

Bolustum buyumustum

Bu ne yaman celiski anne

Kurtlar sofrasina dustum

Hani benim gencligim nerde

Hani benim sevincim nerde

Akvaryumum kanaryam

Ustune titredigim kaktus cicegim

Aldilar kitaplarimi sorgusuz

Duvarlar konusmuyor anne

Duvarlar konusmuyor anne

Acik kalmiyor hic bir kapi

Hani benim gencligim anne

Yagmurlari biriktir anne

Cag yangininda tutustum

Hani benim gencligim anne 

 فراموش کن آنچه را که نمی توانی به دست آوری
و
به دست آور آنچه را که نمی توانی فراموش کنی

دربيخودي و مستي ،مي افتم و مي خيزم

گر سرطلبي من سر درپاي تو اندازم

ور زر طلبي من زر اندر قدمت ريزم

فردا كه خلايق را از خاك بر انگيزند

بيچاره من مسكين از خاك تو برخيزم

محرم سعیدی

گر می نخوری طعن   مزن مستان را

بنیاد   مکن تو حیله  و   دستان را

تو    غَره    به آن مشو    که می   می نخوری

صد لقمه خوری که می غلام است آن را

« خیام »

« من تو را ای عشق از کف داده ام     

هم خود را هم تو را گُم کرده ام

آن من عاشق منِ دیوانه را

 من نمی دانم کجا گُم کرده ام

من نشانی های خود را می دهم

یک نفر باید مرا پیدا کند

یک نفر باید که با طوفان عشق                                                                                      برکه ی خُشکیده را دریا کند ».

حین رها کن عشق های صورتی ........................ عشقِ بر صورت نه بر روی سطی

آنچه معشوق است صورت نیست آن ............ خواه عشق این جهان خواه عشق آن جهان

آنچه بر صورت تو عاشق گشته ای ................... چون برون شد جان چرایش هشته ای

صورتش برجاست این سیری ز چیست ……….......... عاشقا واجو که معشوق تو کیست

پرتو خورشید بر دیوار تافت ............................... تابش عاریتی دیوار یافت

بر کلوخی دل چه بندی ای سلیم ……................. وا طلب عشقی که پایت او مُقیم

ما در این انبار گندم می کنیم ………………............. گندم جمع آمده گم می کنیم

می نَیندیشیم آخر ما به هوش …….................... کین خلل از گندم است از مکر موش

موش در انبار ما حفره زده است ………….............. وز فَنش انبار ما ویران شده است

گر نه موشی دوزد در انبار ماست …………............... گندم اعمال چهل ساله کجاست

اول ای جان دفعِ شرِ موش کن ………….............. وانگِهان در جمع گندم کوش کن

بشنو از اخبار و آن سدرِ و صدور …………………............ لا سلاطمن الا بلحضور »

« حضرت مولانا جلال الدین بلخی »

« آن یکی آمد در یاری بزد

 گفت یارشَ کیستی ای مُتَمَد

گفت من، گفتش برو هنگام نیست

 بر چُنین خانی مقام خام نیست

خام را جز آتش هجر و فُراق

که پَزَد که وارهاند از نفاق

چون تویی تو، از تو نرفت

سوختن باید تو را در نار و تَفت

رفت آن مسکین و سالی در سفر

در فُراق یار سوزید از شَرَر

پُخته گشت آن سوخته پس بازگشت

 باز گِردِ خانه ی انباز گشت

حلقه زد بر در به صد ترس و ادب

 تا بِنَجَهَد بی ادب لفظی ز لب

بانگ زد یارش که بر در کیست آن

 گفت بر در هم تویی ای دِلسِتان

گفت اکنون چون منی، ای من درا

نیست گنجایش دو من در یک سرا ».

« حضرت مولانا جلال الدین بلخی »

درد